Gemis van beide ouders in mijn jeugd..

Ook al had ik wel mijn moeder in mijn jeugd..
Maar niet een moeder die er voor me was..
Je verwacht dat je de liefde krijgt die je nodig hebt..
Je verwacht dat je ouders er zijn voor je als je die nodig hebt..
Dan woon je wel met je moeder in huis, maar die is er niet voor je, je voelt je alleen en eenzaam..
Je trekt je terug van iedereen.. je komt in een eigen wereldje.
Mijn moeder vertelde altijd dat ik in een eigen wereldje zat..
Een eigen wereldje hopend op liefde die je nodig hebt en die je thuis niet krijgt.
Een eigen wereldje met een liefdevolle ouders
Een vader en een moeder die van je houden zoals je bent…
Je accepteren hoe je bent..
Dat wereldje dat wilde ik als klein kind..
Dat eigen wereldje kwam helaas niet tot stand in mijn jeugd.

Hoe kan je aan iemand hechten als je niet aan je ouders kunt hechten?
Een moeder die niet van je houdt, omdat je op je vader lijkt?
Een moeder die je leugens verteld over hoe mijn vader zou zijn?
Als kind word je al bang gemaakt voor een ouder
Hoe kun je dan snel aan mensen hechten?

Een moeder die je toen je nog baby was,al niet zag..
Ik alleen maar stil in een hoekje op de grond zat..
Er geen omkijk naar mij was toen ik klein was..

Ook in mijn verdere jeugd moest ik het maar zien te overleven in de thuissituatie
Ik werd niet begrepen door mijn moeder..
Ik werd niet gelooft als er ruzie was in huis..
Je voelt je anders doordat je niet gezien word door je eigen moeder..
De familie van mijn moederskant zag mij ook als een vreemd kind..
Niet wetende dat mijn moeder ziektes verzon wat ik zou hebben volgens haar en dat ik daarom niet geaccepteerd werd door mijn moeder en familie van haar kant en zelfs mijn zus en broertje
Hoe kan je dan hechten aan mensen?
Niemand die om je geeft?
Waar je even je ei kwijt zou kunnen als kind…

Vrienden maken?
Dat is ook een heel gedoe
Zo heb ik maar weinig vrienden..
Je voelt je anders omdat je nooit begrepen werd thuis, dus ben ik ook niet echt een prater..
Je bent een stil iemand..
Je wilt zo graag meer vrienden, zodat je ook als je wat ouder bent uitgaan ect..
Net als elke andere jongeren van jou leeftijd..
Je voelt je zo anders dan anderen..
En waardoor dat komt is doordat ik vroeger geen hechting had met mijn ouders..

Mijn vader daar kan  ik de schuld niet bij geven, want die is door mijn moeder zo naar behandeld, waardoor hij zijn eigen kinderen niet meer te zien kreeg..

Ik weet zeker als mijn vader gewoon bij het gezin hoorde zoals het hoort, had ik zeker wel een goeie jeugd gehad.. en als er dan ruzie was met mijn zus en broertje had mijn vader echt wel gezien dat ik niet de schuldige was en had hij ook in de gaten gehad dat mijn moeder mij niet goed behandelde als kind..
Dan had mijn vader echt wel ingegrepen…

Het gemis in mijn jeugd van mijn vader
Doordat ik mijn vader niet in mijn jeugd had heb ik veel gemist en ook veel om uiteindelijk sterker in mijn schoenen te staan, want een vader is nodig bij het opgroeien van kinderen..
Ik denk ook dat als ik mijn vader in mijn jeugd had dat ik gewoon mijn school netjes zonder problemen had afgemaakt, helaas is dat nu niet zo..
Mijn moeder gooide mij het huis uit toen ik in mijn examenjaar zat…
op school ging het niet goed, omdat het thuis niet goed ging…

Nu ik ouder ben, merk ik dat ik veel problemen heb op gebied met relaties aangaan..
Verliefd worden, het aangaan van relaties, seks ect..
Alles wat bij een relatie hoort..
Hoe graag ik ook een relatie wil..
Ik kan maar moeilijk om mensen geven..
Bang dat het toch uitgaat..
en me heel erg afstandelijk hou..
Mensen omhelzen kan ik al niet..
Klinkt raar, maar ik kan het niet..
Ik moet er niks van hebben…

Je wilt zo graag net als de ander zijn…

Je vraagt hulp..
Jarenlang vraag ik bij verschillende ggz hulp op dit gebied..
Op dit gebied bestaat blijkbaar geen hulp..

Laatst zat ik divorce te kijken en toen hadden ze het over a-seksueel..
Ik had er nog nooit van gehoord.. en ben toen op internet gaan  zoeken wat dat precies was.
Toen ik daar over las,, had ik eindelijk het idee het gevoel te hebben dat ik dat wel zou kunnen zijn..
Eindelijk herkenning in mijn problemen..

Geen enkele arts of psychiater/psycholoog heeft mij verteld dat dit het wel eens zou kunnen zijn..

Je voelt je niet serieus genomen door de ggz met deze problemen..

De laatste paar maanden voel ik me ook erg somber en boos, omdat je op verschillende gebieden hulp vraagt bij de ggz en gewoon de hulp niet krijgt..
Je vraagt niet voor niets hulp, en dat krijg je dat niet…
Net als dat ik een diagnose krijg van PTSS en het verder maar moet uitzoeken.

Eind juni had ik ook een klacht ingediend bij de ggz instelling waar ik bij zat..
Ik kreeg toen 6 juli een gesprek met de psychiater en die gaf aan van dat mijn problemen over dat ik moeilijk relaties aan kan gaan en dat ik niet zo van dat intiem hou dat dat wel meer mensen hebben en dat dat niet zo erg is..

Ik heb laatste tijd ook erg moe, en nergens fut voor..
Je wilt wel, maar de energie is op..
Huilbuien komen ook geregel matig..
Zelfs op straat..

Ik hoop dat dit snel weer voorbij is, want hoe ik me nu voel is niet fijn…