WE ARE THE NEWS NOW!
Je verwacht dat je de beste ouders krijgt die je kunt wensen. Dat je een mooie toekomst tegemoet gaat.
Ik werd geboren in 1985 en ongeveer 2 jaar later gingen mijn ouders scheiden.
Mijn moeder wilde de zorg zonder onze biologische vader. Ze had ondertussen wel een nieuwe vriend. De beste vriend van mijn vader bleek dat te zijn. Ik ben de middelste van het gezin. heb nog 1 zus boven mij, en een broertje onder mij.
Mijn moeder wilde onze vader nog extra treiteren. Zorgde ervoor dat onze vader ons niet meer te zien kreeg.
Onze moeder heeft ons jarenlang bang gemaakt voor onze vader.
Zo zou onze vader zwaar aan de drugs zitten, en zou mijn vader vele diefstallen in winkels hebben gepleegd. Mijn vader zou dan ook vaak in de gevangenis zitten vanwege diefstallen in winkels. Voor diefstallen zit je geen jaren vast. Als kind geloof je de verhalen die je worden verteld.
Rond mijn 8ste jaar werd verteld dat onze vader dood zou zijn. Op dat moment voelde ik daar niks bij, vanwege de verhalen van onze moeder. Ik had ook niks met mijn vader, dus ik vond het best dat hij er niet meer was.
Toen ik 13 jaar oud was, en ik naar de middelbare school ging, is mijn moeder voor de 2de keer gaan scheiden. 3 jaar daarvoor kregen we nog de achternaam van onze stiefvader. Moeder wilde zelfs dat onze achternaam werd gewijzigd. Mijn biologische vader werd alles ontnomen, zelfs zijn achternaam bij zijn kinderen.
Bij de rechtbank gaf mijn moeder aan dat wij dit wilde, dat was niet zo, Dit wilde onze moeder. Een paar jaar geleden gaf ze toe dat ze er heel veel moeite voor heeft gedaan om dit voor elkaar te krijgen.
Ze heeft mijn zus laten vertellen dat onze achternaam “de Vries “moeilijk is om uit te spreken en “Hendriks”makkelijker is om dat uit te spreken. Flinke onzin dus, maar het is haar gelukt. Nu lopen we nog steeds rond met een achternaam die niet bij ons hoort. Een achternaam terug wijzigen, is niet gratis..
Vader ging niet akkoord met de naamswijziging van ons. Ik heb dat in de papieren gelezen van de inzage van raad van kinderbescherming. Er zat die brief tussen van mijn vader. Mijn vader heeft dat ook verteld toen ik mijn vader weer na jaren terug zag. Toen ik achter de waarheid kwam.
Vaders worden vaak na een scheiding alles ontnomen. De kinderen en zelfs onze achternaam word gewijzigd. Alimentatie moeten vaders vaak wel betalen, ook al zien ze hun eigen kinderen niet meer. Mijn vader heeft ook dit geweigerd te betalen.
Ondertussen heeft onze biologische vader de strijd opgegeven en is verhuisd naar IJsland. Mijn vader heeft toen een aantal jaren in IJsland gewoond. Heeft daar een nieuwe vrouw ontmoet, die toen mee naar Nederland is gekomen.
Na aankomst weer in Nederland moest mijn vader zich weer bij gemeente aanmelden dat hij weer in Nederland kwam wonen. Dat ging niet gemakkelijk. Met inschrijven bij de gemeente bleek mijn vader te zijn overleden. Moeder heeft mijn vader dood laten verklaren, toen mijn vader in het buitenland woonde. Vader moest zich bewijzen met vingerafdrukken, dat hij de persoon was, die overleden zou zijn. Mijn moeder heeft hier een flink bedrag voor gehad van de levensverzekering. Hoeveel dat weet ik niet.
Na de scheiding van mijn moeder en stiefvader, had mijn moeder niet meer iemand die ze zwart kon maken. Ik werd hierna de klos van de familie. Toen ik kleiner was, was ik ook al het mikpunt van mijn moeder. Na de 2 de scheiding met mijn stiefvader, werd het nog erger.
Op mijn 16de werd ik gedumpt door mijn moeder, naar mijn vader.
Ik was al jaren slecht in haar ogen. Ik kon nooit wat in haar ogen goed doen. Kreeg altijd overal thuis de schuld van verschillende dingen, zoals wie de ruzie begon. Ook al gaf ik aan dat ik het niet was, toch kreeg ik de schuld. Mijn moeder luisterde ook niet naar mij, of keek me aan, alsof ik niet helemaal goed was. Ze had altijd wel haar woord, en dat was het. Kon mijn moeder ook niet tegen spreken, want hoe mijn moeder het aangaf, zo is het, en niet anders.
Op een dag was mijn moeder het zat, en besloot ze dat ik maar naar onze vader moest gaan verhuizen. Ik zat op dat moment in het examenjaar. Hierdoor moest ik ook halverwege het schooljaar ineens naar een andere school.
Mijn vader was toch dood? Vader was toch agressief, wilde ons toch vermoorden? Waarom word ik dan ineens gedumpt? Als dit echt zo zou zijn, dan dump je toch je dochter niet zomaar weer bij haar vader, die zo zou zijn?
Mijn gevoel bij mijn vader in huis, voelde niet goed, vanwege de verhalen van mijn moeder die ze ons jarenlang heeft verteld. Vader was die tijd druk aan het werk. Hierdoor bijna ook nooit thuis.
Ik zat vaak met zijn vriendin in huis, die geen woord Nederlands sprak. Alles moest toen in het Engels, en mijn Engels was toen niet echt optimaal goed.
Voor mijn vader is het ook ineens vreemd, dat na jaren strijd dat hij zijn kinderen wilde zien. Nu 1 van zijn kinderen gedumpt wordt.
Mijn vader wist ook niet wat hij echt ermee moest. De situatie met zijn vriendin en mij, was niet goed. Ik gaf toen ook mijn vader de keuze je kiest voor haar, of voor mij. Toen koos mijn vader voor haar.
Ik ben uiteindelijk op straat beland. Mijn vader was altijd aan het werk. Had zijn eigen leven weer opgebouwd na de strijd met mijn moeder om ons te kunnen zien. We waren voor elkaar een vreemde.
Ondertussen had ik jeugdzorg ingeschakeld. Kwam toen ook bij leger des heils terecht. Ik kan door een aantal nachten slapen. Uiteindelijk kwam ik terecht bij crisisopvang voor 3 maanden. Er werd toen gezocht voor een plek in een tehuis. Na maanden in een crisisopvang te hebben gezeten moet je plek maken voor een ander kind die de plek nodig heeft.
Er was nog geen plek in een tehuis, dus moest ik naar een andere crisisopvang. Ze zoeken door het hele land. Er werd aangegeven dat er in Groningen plek was. Ik had ondertussen een baan waar ik elke dag werkte en dat was in Den Haag. Groningen was geen optie voor mij. Uiteindelijk was er een plek in Gouda, daar heb ik toen nog 7 weken gewoond. Er was plek voor mij in een tehuis. Ik heb er toen een jaartje gewoond, want ik werd 18 en ben dan volwassen. Ben toen op kamertraining gegaan.
Ik wilde graag het contact met mijn moeder herstellen. Ben toen op kamers gegaan bij mijn moeder in de buurt.
Helaas is het contact nooit goed gekomen met mijn moeder. Had graag het contact weten te herstellen. Wilde net als iedere ouder een goeie moeder-dochter band. Ik had dat al in mijn jeugd gemist en je hoopt dat dat een keer goed zou komen.
Ik lijk teveel op mijn vader. Mijn moeder ziet mijn vader in mij waarschijnlijk en kan daar niet mee omgaan.
In die periode kreeg ik ook een relatie en werd ik zwanger. De zwangerschap moest ik helaas onderbreken. Na ander halfjaar ging mijn relatie ook stuk. Kan moeilijk relaties aangaan vanwege ik geen voorbeeld heb gehad van mijn ouders.
Na die relatie merkte ik dat ik erg somber was. Ik was niet iemand die snel hulp zocht. Mijn somberheid werd te heftig en ik wilde het leven beëindigen. Heb een aantal pogingen gedaan. Ik gebruikte drugs om mij goed te kunnen voelen. Door dit bij elkaar werd ik uiteindelijk opgenomen. Na 10 maanden opname ging het de betere kant op.
Ben toen naar een project voor begeleid wonen gegaan. Deze begeleid wonen waar ik terecht kwam, waren helaas meer op geld uit dan mensen echt helpen. Ze hebben via een pgb (persoonsgebonden budget) heel veel geld kunnen krijgen voor mij voor zorg. Zorg wat ik niet nodig had en ook totaal niet zag. Ik zocht een andere begeleid wonen project in mijn eigen oude buurt. Deze begeleid wonen project was net als de eerste begeleid wonen project en die waren ook op geld uit. Niet om mij te helpen.
Juli 2012 kreeg ik eindelijk mijn eigen woning.
Rust dacht ik. Ik verlangde toen zolang naar een rustig leventje. Zonder ellende en strijd.
Januari 2014 zocht mijn vader contact. Ik vond dat erg moeilijk en gaf dat aan via een mail. Een paar dagen bleef het stil. Toen kwam er een mail van hem, waardoor mijn leven op zijn kop werd gezet.
Leugens over mijn biologische vader. Vader heeft er alles aan gedaan om contact met ons, zijn kinderen te krijgen. Moeder weigerde alle contact. In het begin had mijn vader gewoon een bezoekregeling. ,Als hij dan bij ons aan de deur was, was mijn moeder met ons weg. Mijn vader heeft dit allemaal verteld. Ook vaak was een vriendin van mijn moeder in huis, gaf dan aan dat onze moeder met ons weg was. De vriendin van mijn moeder heeft zeker wel geweten dat onze vader een bezoekregeling had. Zij had verandering hierin kunnen maken, maar deed dat niet.
Mijn vader raakte zichzelf kwijt. Werd depressief en heeft toen zijn flat opgeblazen. Hij zag het niet meer zitten, vanwege hij ons niet meer te zien kreeg. Vader gaf toen ook aan als hij ons weer zou zien ons te vermoorden. Gaf aan als hij ons niet meer mag zien, dat niemand ons meer zou zien. Ouders die hun kroost niet meer te zien krijgen gaan er kapot aan. Hierdoor gaan ze dingen zeggen, die ze eigenlijk niet moeten zeggen of doen.
Op een zomerdag toen mijn moeder buiten de was van de lijn wilde halen. Vloog mijn vader over het hek en sloeg haar bont en blauw. Mijn zus en ik zagen dit gebeuren. Het was een naar gezicht. Nu begrijp ik waarom. Mijn moeder heeft het zelf veroorzaakt. Ze deed zich voor als slachtoffer bij de instanties. Hierdoor werd mijn vader gezien als de dader. Vader is het slachtoffer. Het slachtoffer van de narcist.
Door alle ellende ben ik al jaren depressief en heb ik PTSS. Dit had voorkomen kunnen worden als mijn moeder gewoon onze vader in onze jeugd had gelaten. Ook al waren mijn ouders gescheiden. Mijn moeder had in moeten zien wat ze aan het veroorzaken was. Sinds ik mijn vader terug heb, is het contact met mijn moeder helemaal weg. Zus en broertje zie ik nu ook al jaren niet meer. Moeder woont een aantal straten verder op. Als ik haar tegenkom, ben ik een vreemde voor haar.
Ook voor mijn broertje en zus besta ik niet meer. Dat doet me wel pijn. Ik heb nu mijn vader terug en daardoor hun nu kwijt. Ze willen niks meer met mij te maken hebben. Helaas blijven mijn zus en broertje de leugens geloven van onze moeder. Dit is de rede dat ik niet meer voor hun besta. Ondertussen heeft mijn zus kinderen. De jongste heb ik nog nooit gezien.
In februari 2016 werd hij 1 jaar. Had toen een loopfietsje voor hem. Ik had die toen voor de deur van mijn moeder gezet. Slingers eromheen gedaan en een kaartje erbij van wie dit af kwam. Heb nooit een bedankje mogen ontvangen of het loopfietsje daadwerkelijk bij mijn neefje terecht is gekomen. Denk dat hij die nooit heeft ontvangen.
Vroeger deed mijn moeder dat dus ook met cadeautjes van ons wat van onze vader af kwam. Elke keer stuurde mijn moeder alles retour. Brieven met geld, werd het geld eruit gehaald en de brief ging retour.
Dit heeft mijn vader verteld. De familie van mijn vaderskant heeft dit ook bevestigd. Ook heb ik hun verhalen gehoord en zelfs de familie heeft brieven naar de rechter gestuurd over hoe onze moeder was.
Ik heb nu mijn vader bijna 3 jaar terug. Hoopte op een goeie vader dochter band op te kunnen bouwen. Helaas is dat het niet geworden. We kennen elkaar gewoon niet goed. Had dit graag anders gezien en dat we een goeie band zouden krijgen. Hoe kun je ook een goeie band krijgen na vele jaren elkaar gemist te hebben.
Meer verhalen op mijn blog Didis diary
Auteursrechtelijk beschermd door Digiprove © 2017 Didi de Vries Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Mooi Didi dat jij dit zo deelt. Verschrikkelijk wat er is gebeurd en wat zoiets met je doet. Jammer dat je in zo’n gezin terecht bent gekomen. Ik had je zoveel beter gegund.