Mijn grote frustratie in het leven

In de vechtscheiding van mijn ouders bleef mijn ontwikkeling achter. Hierdoor zie ik er jonger uit en gedraag ik me ook jonger dan de mensen van mijn leeftijd.  Mijn geestelijke ontwikkeling bleef achter. Dit is de schuld van mijn moeder, wat ik haar behoorlijk kwalijk neem.  In de thuissituatie nadat mijn ouders waren gescheiden was niet goed. Mijn moeder had haar 2 perfecte kinderen en dat waren mijn zus en mijn broertje. Ik was niet perfect en zo werd ik ook behandeld door mijn moeder.

Wat ik niet begrijp is waarom mijn moeder mij dan niet bij mijn vader had laten wonen, als ze mij niet als een perfecte dochter zou zien.

Blijkbaar was mijn moeder erop uit om mij niet goed te behandelen. Ik was totaal niet goed volgens mijn moeder.Ik kreeg altijd overal de schuld van. Zou gehandicapt zijn en autistisch. Vroeger hadden ze toen vermoedens maar uit papieren uit 1989 bleek dit niet het geval te zijn. Ik reageerde op de situatie van de scheiding. Jaren later vertelde mijn moeder dit aan vele andere kennissen en familie. Waarom? Wat is haar reden hiervoor geweest om mensen te laten denken dat ik niet goed zou zijn. En als dat wel zo zou zijn geweest is daar hulp voor.

Door de verhalen van mijn moeder werd ik gezien als raar kind door de familie en vrienden van mijn moeder. Mijn moeder gaf aan dat ik anders was en ze niet wisten hoe ze met mij om moesten zouden gaan.. Hoezo anders? Als ik wel autistisch zou zijn geweest dan was er ook hulp voor hun geweest hoe ze dan met mij om zouden moeten gaan..

Hulpverlening

Door het leven heen heb ik wel veel hulpverleners gehad. Vele psychologen en psychiaters en ook hulpverleners in huis.  In de periode toen ik in 2007 mijn eigen huisje kreeg in Heemskerk, kwam er ook een hulpverlener 1 keer in de week of 2 weken langs. Ik had daar toen niet zoveel belangstelling bij. Ik vond dat toen niet nodig en heb de hulpverlening wel eens voor de deur laten staan.. En dan hoor je haar nog roepen “Didi ik weet dat je thuis bent” en gewoon de deur niet open doen.. Dit was ook de periode dat ik ook flink depressief werd.

Uiteindelijk werd ik ook opgenomen. 10 maanden werden dat er en daarna ben ik naar begeleid wonen gegaan. Helaas waren dit geen hulpverleners maar mensen die uit waren op geld..  zie link over hoe de zorginstellingen frauderen met de pgb van de client 

Tot 2 jaar geleden had ik hulp in huis.. Er kwam toen 1 keer in de maand een hulpverlener bij mij thuis.  Ik kon bij die persoon mijn verhaal kwijt wat wel prettig was.

En nu heb ik nog eens in de maand een gesprek bij een psycholoog. Nu alleen even tijdelijk niet vanwege cursussen die deze maand zijn begonnen.

En ik zit nu ook al een tijd goed in me vel, dus das ook even niet nodig! Ik ben eigenlijk nu wel er beetje klaar mee met de hulpverlening.

De periodes met begeleid wonen waarom had ik dat nodig? Ik redden mij zelf gewoon. De hulpverlening had ik niet eens nodig. De hulpverlening kwam daar ook niet eens op gang, vanwege dat ze aan het frauderen waren. De eerste begeleid wonen project heeft mij lang verteld dat ik nooit op mij zelf zou kunnen wonen.

Je denkt uiteindelijk ook dat je hulp nodig hebt..

Frustratie

Nu denk ik veel na over of dit allemaal wel nodig is geweest.

Ik geef mijn moeder wel veel de schuld van hoe ik nu ben. De acceptatie hoe ik zelf nu ben dat accepteer ik niet.. Waarom ben ik niet als ieder ander? Ik wil mij zelf zien als elk andere van 32 en niet iemand die veel jonger is.

Voel mij niet de persoon die ik wil zijn.

Waarom was ik niet een goeie dochter voor mijn moeder? Hoezo ben ik anders?

Als kind zijnde weet ik dat ik liever met LEGO speelde dan met een barbie.

Als ik een barbie voor mijn verjaardag kreeg was meteen de zelfde dag de kop van de barbie eraf. Was ik hierom niet de perfecte dochter van mijn moeder? Ben ook niet een echt meisje meisje geweest. Vele meiden en vrouwen lopen vaak met een handtasje  en met vriendjes hand in hand lopen. Ik ben niet zo iemand en nooit geweest.. Misschien zag mijn moeder dat ik mij anders gedroeg vanwege dat ik niet een meisje was, die zich niet zo gedroeg.

Of was dit mijn boosheid dat ik mij zo gedroeg. Vanwege dat ik niet geaccepteerd werd in het gezin..

Cursussen

Ik krijg nu ook een paar cursussen en die worden gegeven voor mensen met een beperking.. Ik heb geen beperkingen. Ben alleen met vele depressies en ptss. Verder heb ik geen andere problemen. Ook het gedoe met bewind. Vele mensen die onder bewind staan zijn vaak jongeren/ mensen met beperkingen. Ik heb geen beperkingen en dat je dan zo word behandeld vind ik gewoonweg niet prettig. De hulpverlening praat dan ook op een andere maner tegen je en dat stoort mij heel erg..

Dit is dus mijn grote frustratie die ik hierdoor heb.. Wil niet zo gezien worden!

Zo zie je dat een vechtscheiding op een kind vele schade brengt en als de scheiding voorkomen had kunnen worden was ik nu iemand geweest met een goeie baan! Zou ik dierenarts zijn geworden! Had ik goeie inkomen gehad! Kinderen waren er dan ook geweest! Dan was ik gelukkig getrouwd geweest!

Auteursrechtelijk beschermd door Digiprove © 2017 Didi de Vries