De dagen met mijn vader.

2 weken geleden was het weer Ezels en kwasten in Wijk aan zee. Zoals elk jaar doet mijn vader hier ook aan mee. Vanwege dat mijn vader zich niet al te goed voelde kwam hij een paar dagen later. Hij wilde wel komen vanaf het begin, want elk jaar verheugd hij zich daar op, alleen zijn gezondheid houdt het tegen.

De dag dat ik post ontving van mijn naamswijziging dat ze akkoord zijn was mijn vader er helaas ook niet. Was namelijk leuk geweest als mijn vader er toen was en dat we het samen gelijk konden vieren hihi. Ik heb mijn vader gelijk gebeld en het goede nieuws verteld. Nu zijn er nog 6 weken dat mensen een bezwaar kunnen indienen. Nu zijn daar ondertussen al 3 weken weer vanaf. Dus over 3 weken kan ik eindelijk bij de gemeente mijn naam wijzigen en natuurlijk overal bij de instanties ect dat ik het dan kan gaan wijzigen. Ik kan niet wachten om dat dus overal te gaan wijzigen.

De dagen dat mijn vader er was was ik zelf niet echt goed in mijn vel. Zit er een beetje doorheen, waar dat precies vandaan komt geen idee.. Het lijkt weer op een burn-out net als vorig jaar. Ook al was het gezellig met mijn vader en toch is het best vreemd allemaal. Jaren heb je geen contact met je vader, en blijkt hij volgens mijn moeder dood te zijn en dan leeft mijn vader weer.

Ik heb ook dat ik niet lang in mijn huis kan zijn en dus wel nu veel van huis weg ben. Zo was ik ook een hele dag in Wijk aan zee en ben ik ook gaan schilderen. Even je gevoel ergens anders opzetten. Dat deed me die dag wel goed.

kort lontje

De dagen ervoor had ik ook een erg kort lontje. Mensen konden maar beter niks verkeerds zeggen anders was ik behoorlijk tekeer gegaan. Ook de vermoeidheid is behoorlijk waardoor het komt geen idee. Misschien heeft de achternaamswijziging toch wel veel impact op mij, dat het eindelijk gelukt is.

De naamswijziging daar heb ik echt jaren op gehoopt dat dat zou gaan lukken en nu zijn de laatste 3 weken gekomen. Tijd voor een feest en als het lukt ga ik de vlag uitzetten als de naamswijziging binnen is.. 🙂

Verder heb ik ook een vrijwilligersbaantje erbij voor 1 dag 2 uurtjes en 1 keer in de maand op de zaterdagavond.

Uiteindelijk hoop ik dat ik snel weer 40 uur kan gaan werken, maar hoe het nu gaat zit dat er nu nog niet in. Daar kan ik mij behoorlijk boos ook over maken, want ik werk net aan 10 uur per week en dan ben ik al helemaal uitgeput.

Mensen geven aan dat je het tijd moet geven, maar ik hoop al heel wat jaren om weer fulltime te gaan werken.

Dit jaar is het 10 jaar geleden dat ik fulltime aan het werk was. Waarom lukt het mij nu niet.

Dat de gevolgen van ouderverstoting, de depressie zoveel impact kan hebben.

Ik hoop mijn boek dit jaar af te kunnen schrijven. Zit nu helaas zonder laptop vanwege hij kapot is, zit nu ook even in de bieb om mijn blog verder af te schrijven.

Verder heb ik nog meer plannen om ouderverstoting bekender te gaan maken, maar daar kom ik later op terug.

Auteursrechtelijk beschermd door Digiprove © 2018 Didi de Vries