Hoe de elite ons dagelijks leven ontworpen?

In hoeverre is de gemiddelde mens in staat zijn vrijheid op te geven voor deelname aan een sportevenement, voor een optreden van toneel-, cabaret- of theatersterren, voor een boswandeling, voor een kopje koffie in een café? repetitief levensritme. Dit ritme geeft een gevoel van veiligheid en heeft een zeer sterke invloed op de menselijke psyche. Wakker worden, werkvoorbereiding, kinderen naar school, werk, kinderen naar huis brengen, einde werk, thuiskomst van werk, avond, avondeten, voorbereiding op bed.

Elk van deze fasen wordt gevierd, heeft zijn eigen fetisjen. In het weekend zoeken een aanzienlijk aantal mensen de vergetelheid op in commerciële infrastructuurvoorzieningen, jagen ze hobby’s na, overstemmen hun gedachten door te dansen, ontmoeten elkaar bij de koffie en reageren op de wekelijkse bagage van emoties.

In de gematerialiseerde wereld raakt de gemiddelde persoon verslaafd aan het leven dat is ontworpen door de elite, aan de relaties die tussen mensen worden gecreëerd, aan mode, muziek, film, manieren om vrije tijd door te brengen, spanningen te ontwapenen. Alles is van buitenaf ontworpen, we leven in een geplande omgeving, hoewel het lijkt alsof we de keuzes maken.

De meeste mensen vragen zich niet af waar de mode voor rock and roll, hippies, de punkrebellie van de late jaren 70, de nieuwe romantische jaren 80, deze en niet andere sigaretten, wodka, een kledingmerk of een auto vandaan kwamen, dit en geen ander muzikant of schrijver.

Deze mods zijn voor een groot deel gemaakt, sommige, de meest dynamische, zijn opgegroeid op de golf van jeugdig enthousiasme en vervolgens gecommercialiseerd. Ons leven bestaat uit repetitieve rituelen die ons ondersteunen, de muur waarop we ons leven baseren.

Cyclus

Wanneer deze cyclus wordt verstoord, begint de gemiddelde persoon zich als een drugsverslaafde te gedragen en wil hij koste wat kost terugkeren naar het vertrouwde, veilige ritme van het leven, naar alledaagse kleine dingen, naar de winkel, fietsen, wandelen in het park, naar werk en school voor kinderen, naar concerten, vergaderingen in restaurants en cafés, wekelijkse bezoeken aan het stadion, uitstapjes naar het bos, op het perceel.

Als hij dat niet doet, wordt hij catatonisch, ontregeld, prikkelbaar, nerveus, wordt uiteindelijk neurotisch, depressief, trekt zich terug uit het openbare leven.

De elite is zich bewust van deze verslaving, dat mensen het vermogen hebben verloren om hun eigen leven te organiseren, zelfstandig uitdagingen aan te gaan en de realiteit om ons heen te creëren. Mensen aan hun lot overlaten leidde ooit tot snelle veranderingen, menselijke uitvindingen vulden snel de leegte.

Vandaag zijn we getuige van massale, aangeleerde hulpeloosheid, mensen die van elkaar geïsoleerd zijn wachten op iemand om hen uit deze staat te bevrijden en zijn bereid een hoge prijs te betalen voor een mock-up van verloren veiligheid. We zijn zwak geworden, laf, niet in staat om te vechten en op te offeren.

Ook dit is geen toeval, deze houdingen zijn geprogrammeerd, en de mensen zijn stilaan afhankelijk geworden van de beschaving. Een gereguleerde pandemie is een zeer perfide tool die ieders hart raakt, de samenleving in.

Zoals de elite ooit tussen hulpbronnen, technologen en de samenleving stond, zich ze toe-eigende en een fortuin verdiende met hun distributie, hebben ze nu tussen de rituelen van het dagelijks leven en de mens gestaan ​​en bieden ze ons nu ons eigen leven, een terugkeer naar een veilig dagelijks leven, om afstand te doen van vrijheid.

Toestemming

Voor toestemming om te fietsen, of om naar het bos te gaan, om deel te nemen aan een sportshow, aan een concert, willen ze het recht om onze levensprocessen te beheersen, ze willen niet alleen onze aderen, organen, weefsels en cellen binnendringen om controle over onze biologische en biochemische processen, maar vooral naar ons bewustzijn, naar geheugen, naar geluiden, beelden, naar onze verbeelding, naar alles wat ons tot onszelf maakt.

Als ze slagen, als ze zich niet alleen ons werk, onze verdiensten, onze levensomstandigheden, ons exterieur toe-eigenen, maar ook wat er in ons is, ons interieur, dan zullen we DINGEN worden, niets zal ons onderscheiden van een stuk hout, een klomp hout steenkool of materiaal.