Welk patroon heeft jou gemaakt hoe je nu bent
Etikettering wordt beschouwd als een methode om problemen te vereenvoudigen, waarvan de complicatie neerkomt op een telbare, meetbare en beschrijfbare box. Voor een respectloze benadering van onderwerpen die een diepe analyse, respect en nederigheid in benadering en gedetailleerd inzicht vereisen. En hier bam – naar de la en dat is het.
Hoe is het zo? Welnu, het is precies zo dat allerlei schijnbaar lege systematiek eenvoudigweg helpt om een bepaald probleem te illustreren, waardoor het voor ons gemakkelijker is om het hele probleem te vinden. Zowel als therapeut als de therapeut zelf.
Welke van de kinderpatronen heeft jou gevormd?
Een van de belangrijkste etiketteringsprocessen in de psychologie is een poging om de zogenaamde vroege onaangepaste schema’s te formaliseren. Dat wil zeggen, gedragspatronen die hun oorsprong vinden in de diepe kindertijd en daarna gedurende ons hele leven, beïnvloeden de loop van wat en hoe we doen. Zakopane in ons individuele onbewuste, ook bekend als het onderbewustzijn, straalt vaak en dicht ons bewustzijn uit en beïnvloedt onze acties, emoties, benadering, zowel voor herinneringen als voor de toekomst, perceptie van de wereld en vooral interacties met andere mensen levendig.
Getriggerd door verschillende (ook uit de kindertijd) triggers, veroorzaken ze zeer sterke emoties zoals angst, woede, woede, verdriet, een gevoel van melancholie, wat uiteindelijk ons leven op zijn best compliceert, en in het slechtste geval leidt tot allerlei soorten neurosen en psychosen. Dus een wonder, honing en noten. En je moet leven. Het is het beste om van dit leven te genieten. Nou… Langlopend onderzoek door Jeffrey E. Young heeft het bestaan aangetoond van vijf basisgebieden van schema’s, die in wezen ook de oorzaak zijn van deze onaangepaste schema’s.
Het eerste is het gebied van ontkoppeling en afwijzing, dat alle angsten uit de kindertijd omvat die verband houden met het gevoel van eenzaamheid, onthechting van ouders, niet luisteren, vernedering en schuld. Het resulteert vaak in een gevoel van onstabiele relaties, wanneer we geloven dat geen van onze relaties zal overleven. Want in de naam van wat, aangezien ze ook afwezig was in haar jeugd. Evenzo resulteert het gebied van deze patronen in een gevoel van pijn en wantrouwen, wat zich bijvoorbeeld vertaalt in de overtuiging dat het geen zin heeft om met iemand in zee te gaan omdat niemand ons zal vertrouwen en niemand onze vertrouwen.
We kunnen hier ook schijnbaar onschuldige emotionele deprivatie krijgen, waardoor elk gevoel dat we van onze partner krijgen zo onnatuurlijk en overwoekerd voor ons zal zijn dat het onmogelijk is om te bestaan en onoprecht. Want toen we in de kindertijd nooit “I love you” hoorden, hoe moeten we dan op volwassen leeftijd naar zulke fantasieën luisteren. Om nog maar te zwijgen over hen. En alleen zal het heel moeilijk zijn om het gevoel van veiligheid in relatie tot iemand te ervaren.
Of met een andere noot, we hebben een gevoel van onze eigen gebrekkigheid, afwijzing, minderwaardigheid en bijgevolg schaamte, dat bijvoorbeeld voorkomt bij mensen met borderline-ziekte. En de kers op de taart van Disconnectie en afwijzing is een gevoel van vervreemding, anders-zijn, vervreemding van de omgeving en een asociaal buitenbeentje zijn. Prachtig, niet? De tweede van onze schemagebieden is het gebied van de verzwakking van de autonomie en het gebrek aan prestatie, dat we in de kindertijd hebben gekregen van ouders die ons leven projecteerden in een gevaarlijke omgeving die moeilijk te ontmoeten is, en we zijn geconfronteerd met zulke hoge verwachtingen dat wij die ook niet zullen waarmaken. En dan is het over het algemeen moeilijk voor ons om ergens mee om te gaan.
Of, paradoxaal genoeg, alles werd voor ons gedaan, waardoor we beide spreekwoordelijke linkerhanden hebben. En we gaan krachtig het patroon van afhankelijkheid en incompetentie binnen, ook niet in staat om de eisen van het leven het hoofd te bieden. We hebben ook een overdreven vatbaarheid voor letsel of ziekte, waarbij we vastzitten in een verlamde toestand voor elke actie, die uiteindelijk opnieuw door het leven kan worden verslagen. En zo eindigt het – omdat we krijgen waar we aan denken.
Pure kwantumfysica. En kwantumpsychologie. En we hebben hier ook een emotionele verstrikking, een onderontwikkeld zelf en uiteindelijk het gevoel een wandelende mislukkeling te zijn. En zo al tientallen jaren neuken. Een ander geanalyseerd gebied van schema’s is Broken Borders, waar we die in onze jeugd helemaal niet hadden, dus we groeiden op met een gevoel van onze eigen uniciteit en in God-Mode, wat zich vertaalt in een neerbuigende benadering van mensen, om het hoofd te springen bij het nastreven van het doel, of in het gunstigste geval “alleen” wedijveren met hen.
En de hele wereld. En tot slot met jezelf, als er niemand is om mee te concurreren. En diep van binnen huilt een klein kind, dat niet weet wat mogelijk is en wat niet. Want er waren geen grenzen, en ook geen discipline, zelfdiscipline en op zijn minst een zweem van gezonde zelfbeheersing. Zoals de hoeveelheid mensen met overgewicht, net genoeg om de losbandigheid van kinderen een beetje te vertragen. Een kind zonder gezonde grenzen is geen gelukkig kind. In tegenstelling tot de schijn.
Het vierde gebied is gericht op anderen, waarbij wat anderen willen belangrijker is dan wat wij willen. De behoeften van anderen zijn belangrijker. Daarom zetten we ons in voor anderen. En wij wijden onze behoeften aan hen. Of we zoeken acceptatie en aandacht. Omdat alleen de mening van anderen ons kan geven wat we zelf niet kunnen geven. Want zo is het ons geleerd. En we onderwerpen ons aan de anderen.
Net zoals we blindelings onze agressieve ouders gehoorzaamden of toekeken hoe onze moeder onze aanmatigende vader gehoorzaamde. Of vice versa. Een puistje. Geen verschil. We hebben gelijkheids- en matriarchaatregels in minstens zoveel huizen als het patriarchaat. De 21e eeuw, drie generaties na de oorlog, en de oorlog leeft nog steeds thuis.
En je moet op de een of andere manier leven. En kom op voor je vrouwelijkheid of mannelijkheid. Wees hen. Het is niet makkelijk. Want je moet loslaten. Simpel gezegd, en het laatste gebied is Overmatige waakzaamheid en remming, waarbij we afgesneden blijven van onze gedevalueerde emoties, die we als onnodig, niet volledig volwassen en zelfs infantiel beschouwen. Dus als zodanig verwerpen we ze en storten we ons in het moeras van emotionele remmingen.
Of we richten ons op onze beurt alleen maar op het negatieve aspect van de wereld om ons heen, want “het gaat zeker niet lukken, alles is klote, met ons voorop”. En meestal is dit hoe degenen die de teugels van onze jeugd in handen hadden, naar de wereld keken. Of voor de verandering worden we ondergedompeld in het extreme perfectionisme dat we van onszelf en van anderen eisen. En het brengt een destructieve verscheidenheid aan kritiek en een harde meedogenloosheid met zich mee die de overtuiging met zich meebrengt dat elke, zelfs de kleinste, fout een opsommingsteken, een punt en een straf verdient. En laat God onze ondergeschikten op het werk geen sympathie geven voor onze levenspartners.
En het is geen wonder dat Steve Jobs mensen verdeelt in genieën en idioten. Een of nul. Alles of niets. En hij had zijn biologische ouders verdreven en tot het uiterste afgesneden. En hij was ook afgesneden van emoties. Eindelijk sterft een mediterende, niet-drinkende veganist aan alvleesklierkanker, wat in de totale biologie het gevolg is van afgesneden zijn van zijn vader. Dus waar is dit allemaal voor? Deze hele dozen.
Waarvoor? Welnu, om ons te realiseren in welke van hen we zelf zijn gebonden. Van waaruit we door het gat van onze kindertijd kropen, naar die weiden van volwassenheid beschilderd met verschillende korrels. Vol koeienvlaaien die ons lokken met hun zoete stank. Waar we vroeg of laat op ingaan. Nou ja, tenzij we vastleggen waar in onze kindertijd de verkeersborden zijn die ons op een dwaalspoor brengen in het leven.
Deze defecte kompassen, waardoor we gretig en onbewust richting deze taarten gaan. Daar zijn deze lades voor. Want op het kwantumniveau van het onderbewustzijn geneest niets ons zo effectief als ons eigen bewustzijn. Wanneer we ons bewust zijn van het probleem, we zijn in staat om de bron, de oorzaak, de vroege ontkieming, ontwikkeling, bloei en vruchtvorming te identificeren, hebben we het grootste deel van het instellen van de therapie achter ons.
We hebben het al op ons bord. Gebakken, gekruid en klaargemaakt voor consumptie. Nu blijft het alleen nog om het te vorken en te consumeren. Snuif het, lik het, proef het, bijt het, kauw het, slik het door. En verteren het dan. En wat er met onszelf geïntegreerd moet worden. Omdat het een deel van ons is. En wat voor ons onnodig is, moet worden verwijderd en achtergelaten bij degenen aan wie dit blok toebehoort. Met liefde, respect, nederigheid en dankbaarheid. En zelf gaan we graag verder. Zonder het …